20 april, Copan,Honduras

20 april, Copan, Honduras

Vandaag weer een bijzondere dag. Ondanks de muziek die gisteravond nog heel laat, heel hard door ging, goed geslapen. Kwestie van oordopjes, kussen op je oor en goed moe zijn. En een goed bed helpt ook.

Om 8.15 uur staan we klaar om naar de volgende Maya ruïne te gaan. Het is al vroeg warm en ondanks dat de gids zijn best doet, is merkbaar dat de groep een beetje ruïne moe aan het worden is. Zoals Amerikaanse vrienden zeggen: " ABC, another Bloody Church of Castle" al naar gelang. Voor sommigen van ons geldt ABR. Toch zijn ook deze ruïnes weer heel anders, zijn ook ouder dan de meeste die we eerder gezien hebben. Bovendien heb ik over deze ruïne een documentaire van National Geographic gezien, dat maakt het toch wel anders. Na de rondleiding in de bloedhitte, is het goed toeven in het nabijgelegen museum, waar ze diverse dingen van de ruïne hebben opgesteld, soms nagemaakt. Zo blijken de gebouwen vroeger zeer bont gekleurd te zijn geweest, iets wat bij ons niet echt in de smaak valt.
We lopen weer terug en na de lunch splitst de groep zich. Voor vanmiddag stond er niets op het programma, althans er waren diverse opties. Variërend van paardrijden ( arme paardjes), aan het zwembad liggen, een rondwandeling met een Belgische restauranteigenaar die in 3 uur alle problemen van dit land zou vertellen en laten zien. En dat zijn er nog al wat: drugs, armoede, groot verschil tussen arm en rijk, noem maar op. De laatste optie is Canyoping, wat zo veel wil zeggen dat je in een tuigje van platform naar platform gaat, hangend aan een staalkabel. Het schijnt nogal spectaculair te zijn. Ik heb gisteravond al gevraagd of er een maximum toelaatbaar gewicht is, maar daar zit ik gelukkig ruim onder. Dus uiteindelijk besluit ik mee te gaan. Af en toe moet je je grenzen toch eens verleggen. En de alternatieven spreken me so wie so niet aan.

Dus stappen we met zijn zevenen in de laadbak van een pick up truck en al hobbelend komen we aan bij een plek waar we een tuigje, handschoenen en een helm aangemeten krijgen. Diverse mensen, waaronder ik, zijn toch wel wat wit om de neus. Met de pick up worden we naar het startpunt gebracht. Nu kan ik nog terug, als je eenmaal begonnen bent aan het traject van 4 kilometer, verdeeld in 16 etappes niet meer. Maar wie A zegt, moet B zeggen. Er volgt een uitgebreide instructie en ingewikkeld lijkt het niet te zijn. Dus met enige aarzeling stappen we het platform op en een voor een stappen we er ook weer af, glijdend naar het volgende. De eerste twee trajecten geniet ik echt niet, maar langzamerhand gaat het wennen en als we klaar zijn, vind ik het eigenlijk jammer. Je hebt onderweg natuurlijk schitterende uitzichten zowel op de boomtoppen waar je over heen gaat, soms rakelings, als in de verte.
Zoals Naomi, de jongste deelnemer van begin 20 tegen me zegt: " ik vind het toch wel heel cool dat je dit gedaan hebt". Zo voelt het voor mij ook. Het was heel bijzonder en zeker een overwinning op mezelf. Daarnaast ook heel gezellig en we hebben volop gelachen.
Na afloop worden we weer uit het tuigje gehesen en met de pick up naar een vogelpark gebracht. Dat zat bij de prijs inbegrepen. Hier worden o.a. papegaaien opgevangen die door mensen weggedaan worden omdat ze niet meer te houden zijn in het kleine kooitje thuis, maar ook gewonde vogels worden opgevangen. Indien mogelijk worden jonge vogels weer terug in de natuur gezet. Leuk om te zien en we mogen ook nog een paar papegaaien vasthouden. Ach, na het canyoping kunnen we dit wel aan.
Na de hobbelige terugweg moeten de kelen nodig gesmeerd, maar dat valt nog niet mee. Zoveel tentjes lijken er niet te zijn, maar uiteindelijk kunnen we een koel biertje achterover slaan. Heerlijk.

Na even rust, douchen,bijkomen verzamelen we om 19.30 uur weer voor de gezamenlijke maaltijd. Althans voor wie er mee wil. Uiteindelijk zijn met zijn tienen en eten we gezellig en lekker in een echt Hondurees restaurant. Nog een afzakkertje in de hotelbar. Eigenlijk wilden we die op straat, voor de bar opdrinken, maar vanwege pasen mag er geen sterke drank worden geschonken. Op straat zou het wel erg opvallen, dus belanden we toch in de bar van het hotel. Weer veel gelachen, maar om 22.30 uur is iedereen op. Morgen weer bijtijds op: om 8,15 uur klaar voor vertrek, dus al ontbeten. We verlaten dan weer Honduras en gaan op weg naar Rio Dulce, Guatemala. Schijnt een eco lodge te zijn en een rustig programma. We verblijven er weer 2 nachten, wat toch wel erg lekker is. Oh ja, op weg ernaar toe nog wel ABR. Maar dit is een kleintje.