25 april, Tikal-Bacalar

25 april: Tikal-Bacalar

Vandaag verlaten we Guatemala en reizen via Belize ( vroeger Brits Honduras) naar Mexico.
De wekker gaat om 6.15 uur. Tot mijn vreugde constateer ik dat de ventilator het doet, we hebben dus blijkbaar stroom. En ja wel, ook het licht werkt. Maakt het toch allemaal iets gemakkelijker.

Zoals gebruikelijk is iedereen weer op tijd en om 5.00 uur verlaten we het hotel. Na een minuut of 20 horen we regelmatig gepiep van de bus komen. Het is al een ouwetje en volgens een van de mannen die de motor heeft gezien, hangt die van touw en duct tape aan elkaar. We rijden voorzichtig door tot we uit het park zijn en het wat lichter is en dan kruipt Victor de chauffeur er onder. De politie agenten die ons begeleiden vinden het maar wat mooi met Naomi, onze jongste en knapste reisgenote, te poseren. Wat het geluid veroorzaakte wordt niet duidelijk, maar uiteindelijk is het opgelost en kunnen we weer verder.
Overigens is die politiebegeleiding in dit gebied standaard. In het verleden werden er nog wel eens toeristen overvallen, aangezien het een vrij stile weg is. De laatste jaren is dat niet meer gebeurd, maar het geeft de agenten de gelegenheid iets bij te verdienen, Of het, in geval van nood, iets uit zou halen is de vraag. Igor vertelt dat de chauffeur op enig moment door de agenten gebeld werd met de vraag of hij iets minder hard wilde rijden. Ze konden hem namelijk niet bijhouden !!!!!!!!!!!!!Heeft slechts beperkt oponthoud veroorzaakt.
Om 8.00 bereiken we de grens met Honduras. Igor neemt de uitreisprocedure ( paspoorten laten zien) voor zijn rekening. Wij blijven in de bus zitten die door een soort wasstraat moet om gedesinfecteerd te worden. Veel stelt het niet voor, we zien slechts een paar spatjes op de ramen.

Daarna moet de bus leeg en lopen wij met alle bagage de grens over. We krijgen een transit visum in ons paspoort en kunnen weer inladen, dit keer met een lokale gids, die hier verplicht is. De man vertelt in 20 minuten iets over Belize ( onderdeel van het Britse gemenebest) en kan verder de reis door Belize (en daarna weer terug met de chauffeur) in de bus zitten. Ben benieuwd hoe hoog het werkloosheidscijfer hier is.

Om half 10 bereiken we onze ontbijt stek, Cheers geheten. Onderweg nog controle van politie gehad die de bus in kwam en paspoorten controleerde. De serveerster is redelijk efficiënt, maar niet vriendelijk. We kunnen met dollars betalen, maar dat betekent dat je Belize dolaars terug krijgt. Dat schiet niet op want over 4 uur zijn we Belize al weer uit. Gelukkig werkt de creditcard hier ook. Dan de bus weer in voor de volgende 4 uur zitten. Het merendeel van het gezelschap slaapt, een enkeling leest, ik werk aan het reisverslag. Het is een lange rechte weg, met af en toe wat huisjes. Veel van die huizen staan op palen, herinnering aan de periode dat men in een ander gebied woonde waar af en toe overstromingen waren. Ook zien we met enige regelmaat Mennonieten, de mannen in donkere broek, wit overhemd met bretels en met baard. Ze zijn vergelijkbaar met de Amish/ Pennsylvania Dutch in Amerika. Belize is so wie so een smeltkroes van culturen, veel afstammelingen van Maya's, Spanjaarden, slaven, in verschillende mengvormen, maar ook Aziaten zoals Indiërs en chinezen. Mrt name de kust met een paar eilanden ervoor schijnt echt Bounty gebied te zijn.Helaas zullen wij daar niets van mee krijgen.
Na vier uur zijn we inderdaad bij de grens en moeten we afscheid nemen van Victor, onze chauffeur van de afgelopen periode en zijn ouwe trouwe bus. Met de bagage in de hand lopen we langs de douane, Ook hier niet een toonbeeld van vriendelijkheid, daarna volgt de Mexicaanse douane. Omdat Igor geen werkvergunning heeft voor Mexico, treedt hij even niet op als reisleider maar als deel van de groep. Van te voren krijgen we uitgebreid instructie, zo kan het zijn dat de Mexicanen ons uitreiskosten in rekening brengen. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, want we reizen het land in. Discussie kan helpen, maar we krijgen het advies indien nodig maar gewoon te betalen,
Uiteindelijk verloopt het allemaal vlot, niemand wint de hoofdprijs van de loterij " moet mijn tas geïnspecteerd worden" ( je drukt op een grote knop, bij groen mag je doorlopen, bij rood moet je uitpakken) en we zitten al vrij snel weer in onze bus. Dit keer wat nieuwer en luxer, incl. airco. Toch wel lekker bij de temperatuur van ruim boven de 30 graden,,
In 40 minuten zijn we bij het hotel, mooi gelegen aan een meer, beroemd om zijn zeven kleuren. Of het er zeven zijn, vraag ik me af, maar het is wel mooi. We zwemmen wat, drinken een cocktail aan de rand van het zwembad en eten in het hotel.
Ziet er mooi uit, ligt heel mooi, maar ook wel wat vergane glorie. Mijn toilet loopt niet echt lekker door, heeft waarschijnlijk toch iemand papier ingegooid. Want dat is een gewoonte waar je toch wel even aan moet wennen, Gebruikt toiletpapier gooi je niet in het toilet, maar in de afvalemmer die er naast staat. Het rioleringssysteem is nl. niet ingesteld op de verwerking van papier en dat zou dus tot een continue verstopping leiden. Het is even wennen, maar waarschijnlijk zal ik na thuiskomst eerst weer op zoek gaan naar die emmer. Overigens zijn de emmers wel altijd voorzien van een plastic zak en worden ze ook bij openbare toiletten meestal zeer regelmatig geleegd. Stinken doet het dus niet. Over het algemeen zijn de toiletten behoorlijk schoon, waarbij natuurlijk ook meespeelt dat Igor vast ook wel de meest smerige zal vermijden.

Bijtijds naar bed, een goed bed, niet al te vroeg op (7.30 uur ontbijt) en morgen laatste reisdag in Mexico. En de laatste ruïne. Dan nog 1 volle dag Playa del Carmen.
Ongelofelijk hoe snel de reis is gegaan, hoeveel we hebben gezien. Ik kan nog niet direct het hoogtepunt noemen, het waren er vele. Leuke groep ook, er zijn geen onvertogen woorden gevallen.
Ik probeer nog een keer een afrondend verslag te plaatsen, maar wellicht gebeurt dat pas in Nederland.