Dag 4, 10 april 2014

Dag 4, 10 april

Dag 3 sla ik op het moment even over, was niet een spectaculaire dag, eerst maar dag 4 vastleggen.

Om 8.30 uur vertrok de bus. Gelukkig was het ontbijt zodanig dat ik zonder problemen om 8.15 uur aan kon schuiven, was ik nog prima op tijd klaar. Een paar stukjes stokbrood, wat papaya, roerei en een kop slappe koffie: daar heb ik niet uitgebreid de tijd voor nodig.
Had wat minder goed geslapen, het bed was erg hard. Later hoorde ik dat het van beton was met een matras er over heen,tsja, dat geeft niet mee.
Enfin, op weg naar Uxmal, een complex met diverse piramides. Overigens heb ik me van te voren niet echt gerealiseerd dat ze die ' dingen' hier ook piramides noemen, hoewel ze natuurlijk wel die vorm hebben. Onderweg, na een uur rijden over een redelijk saaie weg, gestopt bij een klein dorpje waar we onze gids, Jorge, oppikten. Althans, wij stapten uit de bus, werden ontvangen met een grote beker vers fruit ( heerlijk) en werden vervolgens door hem door zijn dorpje rondgeleid. Een dorpje zoals je die hier veel kunt vinden, blijkbaar. Enerzijds staan er nog de traditionele Mayahuisjes, gebouwd van takken in elkaar gevlochten die dan met klein zijn dichtgesmeerd. Er aan vast een keuken, ook met takken gevlochten,maar dan zonder de leem. Op dit manier heb je een natuurlijke ventilatie. Maar ook staan er moderne huizen, althans vergeleken met de oude, die vooral gebouwd zijn met geld dat in de VS is verdiend. We worden langs een kunstenares geleid, die mooie dingen maakt van aardewerk. Ook een tortilla fabriekje wordt bezocht. Tortilla's zijn het dagelijks brood voor de mexicanen, ze eten die drie keer per dag. het wordt gemaakt van maismeel ( gemalen mais met water aangelengd). In dit fabriekje worden deze tortilla's gemaakt, maar ook kunnen bewoners er bepaalde delen van het productieproces doen. Zo zie je dus mensen met bakken met mais komen aanlopen, wat terplekke wordt gekneed tot maisdeeg. Sommigen zie je dan met een bak met maismeel weer vertrekken, anderen maken het productieproces helemaal af en vertrekken met een bak met tortilla's. Een machine stanst het deeg als het ware uit, automatisch worden de te bakken tortilla's door een oven geleid op een lopende band en de gebakken tortilla's komen er uit.
Als we weglopen stapt een vrouw in traditionele maya dracht in een soort betjak, een foto waard. We maken dus foto's, maar direct daarna houdt de vrouw haar hand op. Begrijpelijk ook wel. We halen dus allemaal wat kleingeld uit onze broekzak ( blijkt handiger te zijn dan elke keer je portemonnee te moeten pakken). In mijn broekzak zitten ook mijn ' spiegeltjes en kraaltjes', bestaande uit een aantal delftsblauwe klompjes en magneetjes. Ik steek er haar dus een toe en er verschijnt een grijns van oor tot oor. Grappig wat dat al niet doet. Graag had ik een foto willen maken van haar mond, waar slechts 1 tand in de bovenkaak zit. Maar die is dan wel van goud. Maar uit respect voor deze vrouw, die vast een veel zwaarder leven heeft dan ik, doe ik dat maar niet.
Verderop staat de bus op ons te wachten en we gaan met Jorge op pad. Hij vertelt in de bus hoe het land nog steeds een grote tweedeling kent tussen arm en rijk, heeft geen goed woord over voor de politici, en vertelt ook dat de crisis ook hier fors heeft toegeslagen. Er komen minder toeristen en die er komen geven minder uit.
Na 10 minuten zijn we in Uxmal. Wat een rust vergeleken met Chichen Itza. Hier geen hordes toeristen, wel een schoolklas, geen rijen met stalletjes met verkopers die graag hun waar willen slijten. Hoewel de piramide van Chichen Itza zeker indrukwekkend was, heeft het achteraf iets weg van een pretpark. De zaak is al behoorlijk gerestaureerd, je mag nergens op of in. Uxmal is nog maar voor een klein deel gerestaureerd, de verschillende gebouwen/piramides mag je in of op, waardoor het veel meer het gevoel geeft van in een echte opgraving te lopen. Het is een totaal andere beleving. Jorge vertelt uitgebreid, zingt zelfs nog een Maya lied voor ons, weet precies de goede foto-spots aan te wijzen en scoort bij mij natuurlijk helemaal door het enthousiasme waarmee hij zijn verhaal vertelt. Hier mag je de piramides nog wel beklimmen, dus moet ik alsnog besluiten of ik dat wel of niet doe. Het is wel behoorlijk stel. Maar ja, als je er nu toch bent, moet je er natuurlijk wel gebruik van maken. Bovendien is de kans groot dat, als ik er een volgende keer zou komen, ook deze piramides niet meer beklommen mogen worden. Ik heb de treden niet geteld, maar kom veilig boven en heb zelfs nog adem over. Schitterend uitzicht is de beloning. Boven zijn er nog een paar leden van onze groep die niet echt staan te trappelen om naar beneden te klauteren, maar ja, het zal toch moeten. Als je boven aan de trappen staat, lijkt het net alsof je zo naar beneden stort, maar natuurlijk valt het mee en komt iedereen veilig beneden. We bekijken nog een paar kleinere gebouwen dan wel bouwvallen en dan op weg naar de lunch. Heerlijk buiten zitten we aan de salade e.d. Om het af te maken nog een kopje cappuccino. Net als inChichen Itza hebben ze ook hier een stand waar ze Nespresso koffie verkopen. Beter dan dan slappe bakje bij het ontbijt.

Twee uur later zijn we in Campeche, een stad aan de golf van Mexico. Ondanks het feit dat deze stad 300.000 inwoners telt, voelt het als een klein provinciestadje. We blijven hier maar 1 nacht, dus als we iets willen zien, moeten we snel op pad. De jongen die de koffers boven brengt, zet mijn tas met veel gezucht en gesteun neer. Hij vond hem erg zwaar, grijpt naar zijn rug en veegt het zweet van zijn voorhoofd. En dan te bedenken dat hij de tas alleen maar van het karretje hoefde te halen en nog geen 2 meter hoefde te dragen. Bovendien regelt de reisleider de gezamenlijke fooi, dus ik trap er niet in.
Met zijn vijven gaan we met het treintje mee dat een vaste route door de stad rijdt. We zijn de enigen en gelukkig blijkt de gids goed engels te spreken. Het is een leuke stad, met huizen in verschillende kleuren, gebouwd door de Spanjaarden en dat is te zien aan de bouwstijl. Na de rondrit bezoeken we nog een paar bezienswaardigheden, een huis met een paar stijlkamers, een kerk en dan is het al weer tijd voor het diner. De ober schrikt een beetje als we vertellen dat we uiteindelijk met zijn vijftienen zullen zijn en dat we apart willen afrekenen, maar uiteindelijk komt het allemaal goed.

Morgen een reisdag. Er is gestemd of we eventueel nog een andere ' site' wilden bezoeken, maar de meerderheid stemde tegen.Jammer, maar dat is het nadeel van een groepsreis.Overigens is de groep over het algemeen erg gezellig. Echt vervelende mensen zitten er niet tussen, hoewel ik natuurlijk met de een meer een klik heb dan met de ander. Over het algemeen is het gezellig.